Boefjes of gebrek aan opvoeding

Mijn kinderen zijn boefjes, bengeltjes, kleine ondeugende vlegels. Ik heb er een dagtaak aan om ze met al hun streken in de gaten te houden en veilig te houden. En laat ik maar niet beginnen over de rommel die dat allemaal oplevert. Soms twijfel ik aan de opvoeding. Moet ik meer doen om ze in toom te houden?

Mijn jongens hebben het altijd al gehad. Ze zijn onderzoekend en gaan geen uitdaging uit de weg. Dit was al te zien vanaf het allereerste begin. De oogjes van beide knullen stond altijd op observeren. Ze wilden precies weten wat er aan de hand is en wat er om hen heen gebeurt.

Vanaf het moment dat ze zelf dingen konden pakken, was er niets meer veilig in huis. De bezem moest door het huis en al snel was elk kastje op slot en stond elk plantje hoog. Nog steeds is ons huis niet rijkelijk gevuld met leuke tierelantijntjes, maar is alles kids proof.

Meerdere keren per dag trek ik de jongens ergens vandaan, waar ze niet thuis horen. Ze zitten op tafel, in of op de kast, zitten aan de stopcontacten of knippen het licht aan en uit.

In de wc pot

Wat de grootste aantrekkingskracht uitoefent is water. Water is het mooiste wat er is. Met je voetjes in de plassen stampen of met mama in de wasbak spelen. Maar dit is nog onschuldig. Het waterbakje van de honden wordt binnen de kortste keren omgekiept of de stoel wordt zelfstandig gepakt om bij de wasbak te spelen. De deur naar het toilet moet ten alle tijden dicht zijn. Vergeet je dit, dan weet je zeker dat je er een jongen in aantreft.

Lak aan de opvoeding

Vaak twijfel ik of dit komt door de opvoeding van de kinderen. Ben ik te laks of pakken we het verkeerd aan. Maar als ik kijk naar hoe consequent en eenduidig we zijn, zou het hier niet aan kunnen liggen. Manlief en ik bespreken vaak onze taktiek en zorgen voor veel duidelijkheid voor de jongens.

Een tijdje terug had ik het er met iemand over en al snel kwam het onderwerp bij de telefoons waar kinderen mee spelen als ze uit eten gaan, het luistervermogen van kinderen en al dat soort zaken waarbij ik het schaamrood op mijn wangen kreeg. Haar kinderen deden dat allemaal niet. Die deden precies wat mama ze vertelde. Mijn kinderen luisteren daarentegen slecht en ook komt de telefoon al snel op tafel als we uit eten gaan (wat we dan ook maar eens in het half jaar proberen). Op dat moment wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik weet niet hoe zij haar kinderen opvoedt en hoe haar kinderen zijn.

Maar het heeft me niet losgelaten. Zij beweert dus wel te weten hoe ik het doe en hoe mijn kinderen zijn of alle andere kinderen en ouders wat dat aangaat. Natuurlijk zijn er ouders tussen die de kinderen veel te vrij laten, maar dat is hun eigen keuze of kunnen. Niet achter elk kind dat wild is of slecht luistert schuilt een ouder die steken laat vallen bij de opvoeding.

Nature/nurture

Het mooiste voorbeeld kreeg ik van vrienden van ons. Twee keurige ouders die ook hun zoontje keurig hebben opgevoed. Zoonlief luisterde perfect en zij kunnen met hem gaan en staan waar ze willen. Toen kwam dochterlief die dezelfde opvoeding krijgt. Een klein lief draakje met een erg sterk willetje. Het soort gedrag wat we bij Morris en Owen ook zien. Mijn conclusie was duidelijk. Het is dus niet de opvoeding die bepaalt hoe het gedrag wordt van het kind, maar het kind zelf.

Het grote nature/nuture debat zal het daar niet helemaal mee opgelost zijn. Natuurlijk bepaalt een deel van mijn opvoeding hoe mijn jongens zich gedragen, maar mijn jongens bepalen ook een deel van hun opvoeding. Ik zie de drang bij de jongens, hun onderzoeksdrift en ik wil ze daarin niet beperken. Als zij lekker op hun sokken door de tuin lopen, met het bekertje water een modderpoeltje creeëren en kijken hoe leuk de steentjes daarin plonzen, dan laat ik ze lekker. Lekker vies worden en kliederen. En zeg nou zelf, dat is toch veel leuker dan kinderen die niet weten hoe ze zichzelf moeten vermaken.

Netjes aan tafel zitten en kunnen luisteren. Dat is een zorg voor later. Dat kunnen we nog altijd leren.