Brief aan mezelf – Geachte depressieve ik

Ik besloot een brief te schrijven aan mezelf te schrijven, maar zo simpel was dat nog niet. Het moeilijkste moment in mijn leven was het moment dat ik in een zware depressie zat. Niet gelovend daar ooit uit te kunnen komen. Met al een aantal therapieën achter de rug leek het geluk niet voor mij weggelegd te zijn. Ik besloot een brief aan mijn depressieve ik te schrijven, om dit stukje weer wat verder achter me te kunnen laten.

Hoi depressieve ik

Hallo, mag ik bij je komen liggen. Ik weet niet of je me kunt zien of horen in dit donkere gat dat is gevuld met zo veel rotte gevoelens. Ik weet dat het lastig is iemand toe te laten in je wereldje. De last die je nu ervaart is al zwaar genoeg, dat er geen energie meer overblijft om je met andere zaken en mensen bezig te houden.

Als ik terugdenk aan wie jij bent, word ik overmand met verdriet. De depressie heeft je flink in zijn greep, dat het je dagelijks leven beïnvloedt. Met onderhand al een paar therapieën achter de rug denk je dat er geen oplossing meer is voor dit gevoel. Je blijft je er doorheen slepen en aan de wereld laat je zien dat het allemaal wel goed gaat. Ondanks dat je weleens vertelt over je depressieve gevoelens zijn er maar weinig mensen die werkelijk weten hoe het echt in elkaar steekt. Maar zelfs al zou je het proberen het mensen uit te leggen, het blijft iets onbegrijpelijks en eigenlijk weet je zelf ook niet zo goed waar je moet beginnen.

Blije gezichten

Als je om je heen kijkt zie je allemaal blije gezichten. Mensen die het leven met beide handen aangrijpen en geen obstakel uit de weg gaan. Jij zou al blij zijn als je een dag geen pijn voelt om het leven opzich. Dat je adem kan halen zonder dat het steekt of ‘hoi’ tegen de buurvrouw kan zeggen zonder direct een verlammende angst te voelen.

Ik weet dat je al tevreden zou zijn als je weer naar buiten durft zonder eerst in discussie te gaan met jezelf of niet na je werk nog een uur zit te piekeren of dat ene wat je zei niet onwijs stom was en mensen direct hun respect in jou zijn verloren (of hadden ze dat toch al niet?). Je zou zo graag willen dat je je weer een beetje waardig voelt, er durven zijn, gelukkig willen zijn. Toch lijkt dit alles zo enorm buiten handbereik dat je er niet in geloofd dat dit voor jou is weggelegd.

Therapie

‘Therapie is zwaar’ doet iedereen geloven, maar er is niets ergers dan in een uitzichtloze put te zijn gevallen. Het ergste is dat er nergens een lichtpuntje lijkt te zijn. Laat ik je lichtpuntje zijn en je laten inzien dat het niet uitzichtloos is (ooh, if only it could have been). Er is altijd hoop, al is het vaak zoeken welke weg je moet bewandelen en soms zijn het meerdere wegen die je moet bewandelen. Wat zeker is, is dat de weg lang is. Een marathon die je aflegd op slakkentempo, maar elke meter die je behaald hebt, doet je al duizend malen beter voelen.

Dit ben je nu

Hoewel het lang zal duren is het uitzicht overweldigend. Je zult een vrouw worden die gelukkig is met zichzelf. Ja, het woord geluk zal in jouw woordenbook ook voorkomen. Je zal je elke dag zekerder voelen en weer in de spiegel durven kijken. Trots zijn op de dingen die je neerzet en nog vele dromen hebben die je waar zult gaan maken. De ambitie die er altijd al was, maar zich schuil hield door de angsten, durft nu zijn kop op te steken. Je staat met beide benen op de grond en omarmt het leven!

Maar ook ben je iemand die onzekerheden kent en altijd blijft twijfelen. Tja, deze dingen gaan helaas niet zomaar weg en zullen altijd een deel van je blijven. Het enige verschil is dat je je niet meer laat beinvloeden en je leven doorgaat nadat je iets stoms hebt gezegd.

Het blijft lastig om terug te denken aan deze moeilijke periode uit mijn leven. Ik zou willen dat ik het over had kunnen slaan, maar helaas gaat dat niet. Dat ik nu weer van het leven kan genieten had ik nooit verwacht. Toch is het zo en elke dag steeds een beetje meer.

Steeds vaker zie ik dat mensen hun verhaal delen. Zo deelde Kimberly van Beebsandmoms.nl haar verhaal over angsten. Een indrukwekkend verhaal van een stoere vrouw die haar ervaring met drempelangst deelt.
Zo fijn om te zien dat het onbesproken onderwerp eindelijk eens uit de taboesfeer komt. Het erover praten is misschien eng, maar kan zoveel opleveren. Niet alleen voor jezelf, maar je kan er ook een ander mee helpen.

Wat zou jij je vroegere zelf willen vertellen?