Persoonlijke update – Stilte in de storm

De laatste weken heb ik online iets minder van mezelf laten horen. De berichten op mijn blog kwamen minder vaak online en ook op Instagram postte ik niet meer zo regelmatig. Waarom het zo stil was vertel ik je in deze persoonlijke update.

Puberende peuters

Tijdens de feestmaanden zijn de jongens flink overprikkeld. De festiviteiten die op school worden gevierd, de spanning rondom het zetten van de schoen en niet te vergeten alle familiebezoekjes. Natuurlijk heel leuk allemaal, maar het vraagt veel van een kind. Wat zou het heerlijk zijn als je je kind op zo’n moment kon uitleggen dat hij het beste een keer kan uitslapen of voor de verandering eens moet ontspannen.

Helaas gaat het in de realiteit anders. Owen heeft de driftbuien ontdekt en Morris is het luisteren verleerd. Mijn plannen werden met regelmaat overhoop gegooid. Boodschappen doen voor het kerstdiner kon ik nog zo strategisch inplannen, maar als een kind zich op de grond gooit als je zegt dat hij zijn jas aan moet, heb je niets meer aan een strategisch plan.

>> Lees ook: Omgaan met de driftbuien van je peuter

Daarbij heeft Owen de nieuwe gewoonte om flink te huilen als hij wakker wordt. Niet alleen ’s nachts moeten we hem rustig door zijn nachtangsten heen praten, maar ook ’s ochtends en na zijn middagslaapjes heeft hij dikke tranen. Achteraf denk ik vaak “Waarom laat ik hem niet rustig uithuilen?”, maar op het moment zelf schreeuwt alles in mij dat ik mijn kind moet helpen. Niet dat ik hem ergens mee kan helpen, want zelfs een paar liefkozende woorden resulteren in een grote brul en nieuwe tranen.

Oververmoeid

Ik heb flink de zeilen bij moeten zetten om mijn kinderen een gezellige dag te laten beleven. En dat bovenop het regelen van alle festiviteiten. Het is me zeker niet in de koude kleren gaan zitten.

Ik ben er goed in om mijn energie slecht te verdelen. Ik wil vaak meer dan mijn lichaam aankan. Op de middelbare school was dit al een probleem. Ik was altijd ziek in de vakantie. Een gevalletje oververmoeidheid stond ook dit keer weer voor de deur. Ik voelde aan mijn lichaam dat het teveel aan het worden was. De beginnende spierpijn in mijn benen is het eerste teken. Normaal gesproken ren ik door tot ik echt niet meer kan, maar dit keer gaf ik er gehoor aan. Even niet doorlopen, maar languit op de bank. Even niet de andere taken regelen, maar zorgen dat ik nog energie heb om met de jongens naar het kerstdiner op school te gaan.

>> Lees ook: Hoe mijn hartafwijking mijn leven beïnvloed

Het voelde vaak erg lui als ik besloot een middag niets te doen. De jongens in huis liet spelen en soms de tv iets te lang aan had staan. Toch ben ik achteraf blij dat ik het heb gedaan. De vermoeidheid is niet overgegaan in ziek zijn. En hoewel het niet altijd even hartelijk ging, kwam ik toch iedere ochtend mijn bed uit. Ook de kinderen hebben in zo’n drukke periode behoefte aan af en toe een rustmomentje. Ik heb me misschien af en toe lui gevoeld, maar zowel ik en de jongens hebben heerlijk kunnen genieten van de feestdagen en dat vond ik toch wel zo belangrijk.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Het begin van het nieuwe jaar zou een mooi moment zijn om een sterke doorstart te maken. Wel moet ik er weer even bij stilstaan waar mijn prioriteiten liggen. Ik wil veel dingen, waar ik niet altijd genoeg tijd en zeker niet genoeg energie voor heb. Wie weet wordt dit het jaar dat ik mijn prioriteiten goed op orde heb en mijn energie niet verdoe aan dingen waar ik toch niet aan toe kan komen.

Hoe heb jij de druk van december ervaren?