Gister was het weer zover. Mijn jaarlijkse controle bij de cardioloog. Mijn laatste controle was anderhalf jaar geleden. Ik sta er zo weinig bij stil, dat ik vergeten was een afspraak te maken. Ik voel me tegenwoordig prima en vergeet soms dat ik een hartafwijking heb. Maar heb ik dan echt nooit last van mijn
Je ziet niet snel aan mij dat er iets is. Je ziet niet dat ik een handicap heb. Toch geeft een flinke littleken op mijn borst aan dat ik ben geopereerd. Ik ben geopereerd aan mijn hart, omdat ik geboren ben met een hartafwijking. Ik praat er niet veel over, maar toch doe ik een
Mijn hartafwijking vraagt om een jaarlijkse controle. Ieder jaar word er even een hartfilmpje (ECG) gemaakt en kijkt de cardioloog of alles nog in orde is. Gister stond deze ook weer op de planning. Ik wilde graag van de arts weten of het na mijn zwangerschappen nog allemaal in orde is. Een zwangerschap is toch
Morbus Ebstein. Hetgeen dat er altijd voor heeft gezorgd dat mijn fietstempo beduidend lager lag dan dat van andere mensen. Een electrische fiets bracht daar rond de middelbareschooltijd verandering in. Met twee kleine mannetjes pak ik niet zo snel de fiets meer. Het is een heel gedoe om ze in de fietskar achter mijn fiets
Zo nu en dan zie ik weer eens een berichtje op facebook voorbij komen die aandacht vraag voor de onzichtbare beperkingen. Ik ken veel mensen met een onzichtbare beperking, maar ook zelf heb ik er één. Mijn hartafwijking laat zich alleen zien door een streepje op mijn borst. Ik heb er goed mee leren leven.
Ieder jaar staat dit bezoek weer voor de deur. Als iemand met een afwijking aan het hart moeten er regelmatig bezoekjes worden gebracht aan de cardioloog. In mijn geval is dat een keer per jaar. Normaal heb ik er weinig over te zeggen. Ik ben sinds m’n laatste operatie redelijk stabiel. Enige jaren geleden zagen
Geboren met een hartafwijking was mijn prognose niet goed. M’n ouders moesten zich klaarmaken voor het ergste. Gelukkig hadden de artsen het fout en 30 jaar later ben ik er nog steeds.
